Lubię takie leniwe dni, gdy przeciągając się na moim wielkim łóżku budzą mnie pierwsze promienie wiosennego słoneczka. Uwielbiam ten moment gdy rozsuwam zasłony, otwieram drzwi balkonowe a do pokoju wdziera się świeże powietrze. Za każdym razem gdy wtedy patrzę w niebo widzę czystą perfekcję. Ta perfekcja mnie uspokaja.
Powoli budząca się do życia wiosna w mistrzowski sposób porusza najgłębiej zakopane struny mojej delikatności. Czasem łatwo zapominam o tych stronach - w codziennych obowiązkach zapominam, że tam gdzieś w środku jest ukryta panienka tak delikatna jak cienki płatek kwiata. Zupełnie zakopana na samym dnie - jak drogocenny skarb. To właśnie wiosną ona zaczyna żyć. Jej nadzwyczaj delikatne serce zaczyn tętnić, daje mi znaki - w mojej głowie delikatnie kiełkują nowe pomysły sprawiając, iż na buzi kwitnie rumieniec taki jak podczas pierwszego nieśmiałego wiosennego pocałunku.

Moja delikatność tętni życiem. Tętni bujnym życiem. Wraz z tą naturą zaczynam rozkwitać. To właśnie w tym czasie jestem najlepszym przykładem na to, że wiosna tkwi we mnie. Nie potrzebuję wielu ozdobników. Sama w sobie czuję się jak pełny życia bujny bukiet świeżo zerwanych tulipanów stojących na stole czule uśmiechających swoje kolorowe płatki w kierunku słońca. Niestety to słońce mimo swojego uroku, rozkosznego zapraszania do siebie oferuje mi zgubę. Nie zawsze wszystko to co promienne, wręcz emanujące boskością jest przeznaczone dla delikatnej wiosennej panienki!

Delikatność odkrywa się powoli, subtelnie gra z każdym ze zmysłów sprawiając, że gdy w pełni ukształtuje się i pozna swoją siłę na wolności to nie będzie od niej odwrotu. Ona Cię odurzy! Ale w pewnym momencie stojąc przy otwartym balkonowym oknie zrozumiałam: moja delikatność jest piękna ale nie będzie trwać wiecznie. Ona mnie upoi tak szybko jak kieliszek dobrego białego wina i tak szybko ze mnie 'wyparuje'.

Nuta bazy: wanilia, piżmo, drzewo